بررسی تاثیر کشش میان سطحی بر منحنی های تراوایی نسبی در فرایند ریزش ثقلی

ریزش ثقلی یکی از مهمترین فرایندهای تولید در مخازن است که در آن نیروی جاذبه به عنوان نیروی اصلی رانش عمل      می کند. در بسیاری از مخازن عظیم جنوب ایران که حدود نیم قرن عمر دارند، مکانیزم اصلی تولید، ریزش ثقلی است. تراوایی نسبی به عنوان یکی از مهمترین عوامل در طی این فرایند، نقش قابل توجهی را ایفا می کند. یکی از عامل های بسیار مهم و تاثیر گذار بر مقادیر تراوایی نسبی،‌ عامل کشش سطحی است. در واقع در اکثر پروژه های ازدیاد برداشت به منظور استحصال هیدروکربن بیشتر، سعی می شود تا کشش میان سطحی بین فازها را تقلیل دهند. در کلیه مکانیسم های تولید از جمله ریزش ثقلی معمولا" با مقادیر مختلف کشش میان سطحی مواجه هستیم.در این مطالعه اثر کشش میان سطحی بر منحنی های تراوایی نسبی، مورد بحث و بررسی قرار خواهد گرفت.  لذا  به  منظور شبیه سازی فرایند ریزش ثقلی، آزمایشات متعدد کشش میان سطحی با استفاده از دستگاه سانتریفیوژ با قابلیت اعمال دما برای مقادیر مختلف انجام گرفت. همچنین به منظور مقایسه و نیز یافتن مقادیر منحنی های تراوایی نسبی به روش جابجایی غیر یکنواخت، آزمایشاتی انجام گرفت که مطابقت خوبی بین این نتایج و نتایج حاصل از سانتریفیوژ حاصل گشت.استفاده از داده های آزمایشگاهی منحنی های تراوایی نسبی برای مقادیر مختلف کشش میان سطحی و  مقایسه این منحنی ها ، تاثیر قابل توجه کشش میان سطحی بر راندمان جابجایی سیال و نیز مقادیر تراوایی نسبی را تایید می کند. با کاهش کشش میان سطحی، تراوایی نسبی فازها افزایش و مقدار مایع پسماند در سنگ کاهش می یابد.